Saturday 31 May 2014

OUR WATERMILL : O NOSO MUÍÑO DE AUGA



                Este curso 2013/14, realizamos, en relación ao proxecto que sobre a auga se está a desenvolver, no noso centro, un MUÍÑO DE AUGA (WATERMILL), utilizando materiais de reciclaxe (brics). 

               Tódalas familias do centro colaboraron con nós, gardando e proporcionándonos os brics (moitísimos!) que nos fixeron falta, para a nosa estrutura. Deunos traballo, pero foi divertido, e aprendemos cousiñas. 


               Aquí, están algunhas das fotos, sobre o proceso de elaboración...
















Friday 16 May 2014

É UN CONTO ANÓNIMO?




BEAUTY AND THE BEAST - A BELA E A BESTA


É UN CONTO ANÓNIMO?

                       

                            NON! Nada máis alonxado da realidade. E é que non conta cunha autoría senón con dúas. Así, así como volo conto...

                            En 1740, unha francesa - MADAME DE VILLENEUVE - escribiu a primeira versión do conto. Dezaséis anos máis tarde (1756), unha compatriota súa - MADAME DE BEAUMONT - escribiría a segunda e máis famosa versión do mesmo.

                             Non hai dispoñible moita información delas, pero imos coñecer un pouquiño de cada unha...



- GABRIELLE-SUZANNE BARBOT DE VILLENEUVE -



                             Naceu en París, en 1695. 

                           Foi moi infeliz, mentres estivo casada cun oficial militar; trala morte del, queda en situación de pobreza. 

                  Tentou ganar diñeiro extra cos seus escritos, que eran novelas históricas e sentimentais.

                    Chega a coñecer a Crébillon Fils, outro escritor de contos de fadas (entre outras cousas), e, polo que se sabe, viviu con el.

                      Aínda que a xente do seu tempo a despachou como mera ama de chaves e amante do seu máis ilustre compañeiro, Villeneuve era, en realidade, a súa compañeira intelectual, e continuaba a escribir ficción ela mesma.

                       Morreu o 29 de decembro de 1755, á idade de 60 anos.

                              
- JEANNE-MARIE LEPRINCE DE BEAUMONT -


                   
                                Naceu en Ruán (Francia), en 1711. 

                               De orixe humilde, perdeu a súa nai, cando tiña só 11 anos, pero escribiu que non lamentou a súa morte. A familia era moi pobre, e varios dos seus irmáns tiveron que ser adoptados, para poder sobrevivir. Jeanne-Marie escribiu que a súa nai tiña sufrido terriblemente, por non ser quen de manter contacto cos seus fillos, ou saber que tiña sido deles; por iso, Jeanne-Marie, sendo unha nena, intuiu que a morte da súa nai era unha bendición, para ela.

                              De 1725 a 1735, deu clases a nenos pequenos, en Ernemont (a unhas dez millas de Ruán).

                              Posteriormente, comezou o seu traballo, na corte do duque de Lorena, Stanisław Leszczyńskien, en Lunèville. Foi institutriz e dama de compaña, e obtivo gran prestixio como profesora de canto dos nenos da corte. 

                      Abandona o seu emprego, para casarse -en 1743- con Grimard de Beaumont. O duque entregoulle unha dote moi xenerosa, para que "casara ben". Porén, o casamento resulta un desastre, e, ademais, o seu home estraga, en pouco tiempo, a dote que lle tiña entregado o duque de Lorena: primeiro, pagando as súas antigas débedas, e, máis tarde, na merca dun hotel. No hotel, dába festas salvaxes, que desfrutaba na compaña de personaxes de mala reputación, até  que acabou por contraer unha enfermidade de transmisión sexual, debido ao seu estilo de vida. Dous anos despois de casar, o seu matrimonio sería declarado nulo. 

                     Decide, en 1746, instalarse en Londres, onde traballa como ama de chaves, e recupera a súa faceta como escritora -que tiña arrancado, xa, nos seus anos de xuventude-. É na cidade do Támesis onde funda un xornal,  para xoves, no que trata temas literarios e científicos. 

                        Ao longo da súa carreira literaria, escribiu máis de setenta libros, entre eles novelas como "O Triunfo da Verdade" (1748); pero, o recoñecemento lle chegou polos seus libros de contos, entre o que cabe destacar "O Almacén dos Nenos"(1757), no que aparece, por primeira vez, o seu conto de fadas máis coñecido: "A Bela e a Besta". 

                  Volveuse casar, e tivo seis fillos. 

                 Xa, en 1776, regresou a Francia, concretamente a Saboia, onde pasou os derradeiros anos da súa vida. Morre en 1780, con 69 anos.



EN QUE SE DIFERENZAN AS SÚAS VERSIÓNS?

                    A VERSIÓN ORIXINAL DE VILLENEUVE é moito máis extensa cá de Beaumont. En case 400 páxinas, Villeneuve explica moitos detalles que Beaumont omite. Principalmente, todo o trasfondo familiar, tanto de Bela como do Príncipe. 

                  Bela é a filla do rei das Illas Felices, e a súa nai é unha fada malvada. A fada pretende matar a Bela, polo que o rei a agocha, facéndoa pasar por un dos doce fillos dun rico comerciante. 

              Pola súa banda, o príncipe perdeu a seu pai sendo moi xoven, e a súa nai, ocupada en guerras para defender o seu reino, púxono ao coidado dunha fada (a nai de Bela). Unha vez que o príncipe é adulto, a fada trata de seducilo, pero ao rechazala este,  convírteno en Besta.


                     Case a metade da historia de Villeneuve céntrase nas guerras entre fadas e reis, e adica longas páxinas á historia das familias de Bela e o príncipe. Tamén, compoñe unha visión do castelo moito máis escura e máxica cá versión máis coñecida. 

                       Aquí, temos a ligazón, para ler a obra:


http://www.tagusbooks.com/leer?isbn=9789872838416


                     BEAUMONT omitiu todo este trasfondo familiar e tráxico, desvencellándose do sentido que Villeneuve lle quixo dar á súa historia: unha áceda crítica á sociedade en que as mulleres eran obrigadas a se casar por conveniencia, sendo algúns daqueles maridos peores que a súa Besta. Eliminando tódolas personaxes secundarias, Beaumont adaptou a historia, baixo os simples arquetipos do conto de fadas, seguindo os mesmos esquemas que outras variantes anteriores da mesma.

                  Esta versión de Beaumont é a que se considera tradicional, e ten sido a máis extendida e coñecida. Tódalas interpretacións, adaptacións e versións posteriores baseáronse na versión de Beaumont, e non, no orixinal de Villeneuve.

Thursday 15 May 2014

ÚLTIMAS VERSIÓNS LITERARIAS




BEAUTY AND THE BEAST - A BELA E A BESTA



NOVAS  VERSIÓNS  LITERARIAS


                             Nos últimos tempos, teñen aparecido unha chea de novos libros de NARRATIVA ADULTA baseados na historia orixinal de "A Bela e a Besta". Algúns seguen de preto a trama da que beben; noutros, as diferenzas de argumento son notables, pero, en calquera caso, todos seguen o fío condutor do noso conto.

                                  Aquí, imos deixar constancia dalgúns deles. Animádevos, nais e pais, a lelos!



- Na entrada de "películas", aparece o trailer  co título "Beastly"-












Saturday 10 May 2014

ANÁLISE DA OBRA





BEAUTY AND THE BEAST - A BELA E A BESTA

ANÁLISE DA OBRA

1.- IDEAS SUBXACENTES, NO CONTO.

 1.1.- ANIMALIDADE  VS.  ESPIRITUALIDADE?
1.2.- EVOLUCIÓN  DA  BESTA… SÓ  FÍSICA?
1.3.- É  BELA  PERFECTA?

1.3.1..- MADURACIÓN  DE  BELA:  TAREFA  IMPOSIBLE?

1.3.1.1..- SUPERACIÓN  DO  CONFLITO  PAI-NOIVO.
1.3.1.2.- BELA  ESPERTA:  XA,  NON  SE  AMOLDA.
1.3.1.3.- QUE  CHEGA  A  “VER”  BELA?
                        
                        1.4.- GUSTARÍACHE  TER  UN  PAI  COMA  O  DE  BELA?
                        1.5.- EVOLUCIÓN  DA  RELACIÓN  ENTRE  BESTA  E  BELA.
            
2.- O  CAMIÑO  DO  “COÑECEMENTO”.
                        
                        2.1.- SIMBOLISMO  DA  ROSA.
                        2.2.- BELA  E  BESTA,  EN  RELACIÓN  Á  ROSA.
                        2.3.- OS  DOUS  OBXECTOS  MÁXICOS.
                        2.4.- SIGNIFICADO  DA  ESCENA  FINAL.
            


 1.- IDEAS SUBXACENTES, NO CONTO.
            
Segundo Bruno Bettelheim (Psicoanálise dos Contos de Fadas), hai catro elementos típicos, que se repiten en tódalas historias tipo “bela-besta” (animal-noivo):

* Non sabemos como ou por que o noivo foi transformado nun animal.

* O feitizo é, sempre, obra dunha bruxa, madrastra ou fada malvada: é unha muller madura a que fai que os homes teñan a apariencia de animais aos ollos das mozas.
                   
* O pai é a causa de que a heroína se una coa besta –ás veces, obrígaa-.

* A nai, ou non aparece, ou non desempeña, en calquera caso, ningún papel importante, na historia.

Todo CONTO DE FADAS é un espello máxico que reflicte algúns aspectos do noso mundo interior e das etapas necesarias, para PASAR DA INMADUREZ Á MADUREZ TOTAL.


1.1.- ANIMALIDADE  VS.  ESPIRITUALIDADE ?

Cando un comeza ler este conto, sen demasiada reflexión polo medio, si que nos pode dar a sensación de que presenta ambos conceptos –animalidade e espiritualidade- como contrapostos, pero iremos vendo que non é así.

A Bela e a Besta comeza coa visión inmadura que atribúe ao ser humano unha existencia dual: a animal (simbolizada por Besta) e a espiritual (simbolizada por Bela).

No proceso de maduración, estes aspectos artificialmente aillados da nosa personalidade han de chegar a unirse, pois só, así, poderemos acadar a completa autorrealización.

Deste xeito, a unión de Bela coa Besta simboliza a reconciliación dos aspectos espirituais e animais que coexisten, no ser humano, e que, antes, estaban disociados (é dicir, separados).

De feito, no conto, a SEPARACIÓN descríbese como unha ENFERMIDADE, pois, tanto o pai como a Besta, ao estar alonxados de Bela e do que esta representa, chegan case ao bordo da morte.
Ao final, tanto o pai como a Besta recobran a VIDA, grazas ao amor que ela lles profesa.

E Bela CRECE COMO PERSOA –convírtese en ser adulto completo-, cando opta libremente por  deixar a etapa anterior (inmadura), para unirse ao noivo (Besta).

De feito, para que unha parella alcance a felicidade, debe compartir todos os aspectos da vida, estando ambos ao mesmo nivel. É difícil acadar este obxectivo, ao mesmo tempo, para os dous membros, pero non se pode evitar, se queren acadar a felicidade o un xunto ao outro.



1.2.- EVOLUCIÓN  DA  BESTA… SÓ  FÍSICA ?



Claro que a Besta evoluciona fisicamente! Pero, esta evolución física, evidente, non é senón un símbolo da verdadeira evolución interior, a nivel espiritual.

No caso da Besta, descríbese o desenvolvemento dun amor primitivo, egoísta e agresivo cara outro completo,  necesario nunha RELACIÓN AMOROSA LIBREMENTE ELIXIDA.

Besta foi, sempre, XENEROSO, NO MATERIAL, pero, debe acabar cos seus INSTINTOS DE CONTROL E POSESIÓN. Se lembramos, Besta, aos comezos, está empeñado en que se cumpra a súa vontade (insiste, unha e outra vez, no casamento), e en posuir a súa parella (Bela non pode saír do castelo).

Ademais, Besta quere deixar de selo, pero SEN ARRISCAR nada (só aporta agasallos materiais, palabras amables…); polo tanto, non é quen de AMAR, o mesmo que ninguén pode sentir AMOR por el –nin sequera Bela-.

Besta necesita e quere ser salvado, pero non está preparado, para iso. Antes, el, por si mesmo, debe dar un paso decisivo.

Por fortuna, COMPRENDE, á fin, que o AMOR VERDADEIRO é xeneroso, tamén, a nivel espiritual: implica PACIENCIA, CONFIANZA, RISCO PERSOAL e, ante todo, LIBERDADE.

Besta tarda un pouco en amosar estas virtudes (non o fai, até case a fin do libro), pero, cando se decide…Vaia se demostra o seu AMOR! Vexámolo:

* Besta LIBERA a Bela das súas ataduras, para que poida ser a DONA do seu propio DESTINO.

* CONFÍA na súa promesa, sen máis garantía que a palabra da que fora a súa cautiva.

* ARRÍSCASE. Que máis valioso pode arriscar unha persoa que o seu corazón e a súa propia vida?

* É PACIENTE. Cando Bela se retrasa, nin sequera a chama ou a vai buscar. Dálle tempo, para  reflexionar e tomar as súas propias decisións, aínda a risco de que chegue demasiado tarde. Que diferente da Besta que, cada noite, volvía sobre a carga, acosando a Bela coas súas peticións de matrimonio!

E, así, sendo, á fin,  quen de AMAR, pasa a ser merecedor e receptor, á súa vez, de AMOR.

Non é outra cousa ca este AMOR auténtico de Besta, dado SEN MEDIDA, aquilo que o SALVA.



1.3.- É  BELA  PERFECTA ?



Definitivamente, non!

Bela é fermosa, intelixente (“gusta de ler bos libros”), optimista, traballadora, valente, nobre de corazón, leal, xenerosa e cariñosa. Por que dicimos, entón, que non é perfecta?

Bela é todo o anterior e máis aínda, pero…

* Mantén un VENCELLO INFANTIL -que a mantén ligada a seu pai e a todo o que lle resulta coñecido: casa, familia-, que NON A DEIXA EVOLUCIONAR ao seu papel de adulta.




* AMÓLDASE, sempre, ás necesidades dos demais. NON é PROTAGONISTA do seu DESTINO. Amóldase, cando deben pasar á pobreza; amóldase, cando debe ir ao castelo, a morrer; e amóldase, cando vive, no castelo, segundo as normas que impoñe a Besta.

* NON É QUEN DE VER TRALAS APARIENCIAS.

De aí que, por unha banda, sexa extremadamente inxenua e inocente.

Non percibe o perigo de se fiar das súas irmás, a pesar das súas abondosas mostras de desafecto e falsedade; polo tanto, non é quen de se protexer a si mesma, nin de protexer aos seus seres queridos –neste caso, a seu pai e á Besta-, como correspondería a un adulto ben formado.

E lembremos que tampouco “captou” a verdadeira natureza dos pretendentes das súas irmás: “Bela contoulle a seu pai da visita dalgúns xentilhomes, na súa ausencia, e que dous deles amaban ás súas irmás.”

Por outra banda, o obvio: non é quen de percibir o que se agocha tralo monstro –non só tralo aspecto exterior senón tampouco tralo seu comportamento-.
        


1.3.1.- MADURACIÓN  DE  BELA:  TAREFA  IMPOSIBLE ?

Non, imposible vemos que non, pero, si, con grandes dificultades. Ao longo do conto, podemos percibir como Bela, non sen traspés –igual que ocorre, na vida real-, vai conseguindo un maior grao de madurez.


 1.3.1.1.- SUPERACIÓN  DO  CONFLITO  PAI-NOIVO (BESTA).


Se lemos, con atención, descubriremos como se amosa o tipo de relación que Bela mantiña co seu pai: “As irmás divertíanse continuamente, e tiñan pretendentes, mentres Bela permañecía, sempre, na casa, dicindo que era demasiado xove, para se casar, e que desexaba quedarse xunto a seu pai, uns anos máis.”

No conto, Bela únese, aos comezos, á Besta, só por amor a seu pai, pero, cando este amor madura, cambia o seu obxecto principal - cousa que, como veremos, non deixa de acarrexar dificultades-.

Sumida no conflito, entre o amor polo seu pai e a necesidade que a Besta ten dela, Bela abandona a esta última, para acodir xunto a seu pai.




Grazas a iso, dáse conta da intensidade real do afecto que sinte pola Besta: símbolo do enfeblecemento da relación co seu pai, e da transferencia do seu AMOR cara a Besta.

Toma claro partido: deixa a súa casa, e regresa xunto á Besta. SUPERA, deste xeito, as LIGAZÓNS EMOCIONAIS e ATADURAS MUNDANAS que NON LLE PERMITÍAN EVOLUCIONAR cara a vida adulta.

Como se resolve o conflito?

Ao final do conto, a Besta fai que o pai vaia vivir con eles ao castelo. Así, afortunadamente, Bela pasa da crenza de que ten que elixir, entre o amor polo seu pai e o amor pola Besta, ao descubrimento de que considerar como antagónicos estes dous afectos comporta unha visión inmadura das cousas.


             1.3.1.2.- BELA  ESPERTA:  XA,  NON  SE  AMOLDA…
            
             Bela vive, no castelo, durante tres meses, seguindo as normas establecidas pola Besta. Tal e como está acostumada a facer, ao longo da súa vida, AMÓLDASE á situación que lle é imposta, e míntese a si mesma, créndose feliz, até que ESPERTA e SE REBELA.

O palazo da Besta, no que todos os desexos de Bela se cumpren inmediatamente, é unha FANTASÍA COMÚN: é rara a persoa que non teña desexado, algunha vez, unha existencia na que non se lle exixa nada, e na que todos os seus desexos se realicen con só pronuncialos.




Ese tipo de vida suxire que a VERDADEIRA CONCIENCIA non forma parte, aínda, da existencia de Bela. O pracer inxenuo é moi diferente do amor maduro, baseado no coñecemento, a experiencia e o sofremento. A sabiduría non se obtén, mediante unha vida de praceres doados.

Pero, ademais, é que o conto de fadas advirte que unha vida semellante, lonxe de ser satisfactoria, convírtese nalgo baleiro e monótono. 

Villeneuve expresa esta idea: "Todo cansa: a maior felicidade vólvese insulsa, cando é continua, cando provén, sempre, das mesmas cousas, e un se atopa exento de temor e de esperanza". 

Isto chega até o punto de que Bela chega a desexar ardentemente as visitas diarias da Besta, que, nun principio, a aterrorizaban.
         
          Unha das mensaxes subxacentes sería, polo tanto, que por moi pracenteira que resulte unha vida chea de INXENUIDADE, trátase, sempre, dunha EXISTENCIA moi BALEIRA, que NON SE DEBE ACEPTAR. A pesar das dificultades que comporta a nova existencia chea de conciencia e calidades humanas que a muller ten que alcanzar, este é o camiño que se debe seguir.

Bela VOLVE á VIDA, cando se entera de que seu pai a necesita. Esta nova altera a non-existencia de Bela; comeza actuar: confésalle á Besta que non é feliz, e que precisa saír do castelo. Á fin, DEIXA DE SE CONFORMAR co que “lle toca vivir”, e convírtese en PROTAGONISTA do seu DESTINO.


1.3.1.3.- QUE  CHEGA  A  “VER”  BELA ?




Bela, aos comezos do conto, sabía a teoría de NON DEIXARSE GUIAR POLO QUE PARECE. Así, na primeira cea que comparten, dille á Besta: ”Hai moitos homes que son máis monstros ca vos, e prefírovos  co voso aspecto a aqueles que, con aspecto de home, agochan un corazón falso, corrompido e ingrato.” “Non se é un bruto, cando un di que cre non ser inxenioso. Un bobo, nunca, diría iso.”

 Bonitas palabras, pero… Ai!, estas ideas non as levaba á práctica. Bela, por desgraza, non era quen de ver tralas apariencias.

EN RELACIÓN ÁS SÚAS IRMÁS, non queda claro, no conto, se, finalmente, chega a coñecelas de verdade, pois o castigo é imposto por unha fada. Ben é certo que Bela non intercede por elas…

Pola contra, NO RELATIVO AOS HOMES DAS SÚAS IRMÁS, si que é certo que, tras vivir coa Besta, de volta ao fogar, pode comparar caracteres e comportamentos masculinos, e dáse conta de que estaba errada, nas súas apreciacións, pois di:”Por que non quixen casar coa Besta? Sería moito máis feliz con el que as miñas irmás cos seus maridos.”

Que chega a “ver”,  EN CANTO Á BESTA?

Bueno, é evidente que a percepción de Bela, con respecto a Besta, cambia radicalmente. Pasa de consideralo un monstro –non só no exterior- a consideralo un marido ideal.

Dáse conta de que, baixo toda esa apariencia física monstrosa, e toda esa rixidez,  posesividade e falta de inxenio, había un ser extremadamente bondadoso. E, finalmente, APRENDE que a BONDADE SUPERA á BELEZA e á INTELIXENCIA, é dicir, que, con respecto á Besta, acaba por VER MÁIS ALÁ DAS APARIENCIAS.


1.4.- GUSTARÍACHE  TER  UN  PAI  COMA  O  DE  BELA?


Reflexionemos sobre o carácter e o proceder do pai.

En canto ao carácter, a obra amósanos a un pai XENEROSO coas súas fillas… Pero, claramente, EN EXCESO: dúas das tres son extremadamente materialistas.

Ao mesmo tempo, amosa, tamén, FALTA DE LIDERAZGO, FIRMEZA E ECUANIMIDADE, xa que a dúas lles permite:

* Folgazanear -mentres a terceira filla se fai cargo de todo-.
* Queixarse constantemente.
* Falar mal da súa irmá.

Ademais, é COBARDE: acaba por aceptar que Bela vaia en busca da morte, a mans da Besta, para que el se salve; e procede de xeito pouco ecuánime, de novo, con ela, cando se nega rotundamente a que seus fillos varóns corran a mesma sorte.


           1.5.- EVOLUCIÓN  DA  RELACIÓN  ENTRE  BESTA  E  BELA.

A EVOLUCIÓN da relación entre os protagonistas non pode ser máis EXTREMA: ao principio, Bela cre que a Besta quere matala. Ao final do conto, quéreo máis ca a ninguén no mundo.




Pero, NON podemos falar de “FRECHAZO”, nin moito menos, en canto á percepción da intensidade e carácter dos seus propios sentimentos, xa que pasa de estar aterrorizada a considerarse amiga, e non se percibe a si mesma como amante da Besta, até o final.

Claro está que, para acadar o verdadeiro amor, é absolutamente necesario que sobreveña un cambio radical, en canto ás actitudes que se mantiñan previamente… Pero, isto non é doado! Aos comezos, iuxtapóñense as ansiedades da Besta –que teme que a súa parella non acepte a súa tosquedade- coas angustias desta, acerca da natureza brutal do noivo. E, claro, mentres un siga considerando ao outro como algo semellante a un animal, o outro conservará, en parte, esta mesma apariencia, tanto para si mesmo como para a súa parella.

Ao final, a devoción e o amor que a heroína sinte polo animal-noivo é a chave, para que este recobre a súa forma humana.

E como só se chegará a este final feliz, se a moza se namora verdadeiramente del, a besta trata de facer todo o posible, para acelerar o proceso, e para tentar descubrir apresuradamente que representa el, para ela. Pero, isto ten consecuencias negativas.

BELA É MANIPULADA, para que acepte a unión a un nivel que non desexa. Vexamos como:

Por unha banda, sendo AILLADA do resto do mundo, de xeito que o único contacto humano sexa con Besta.

Pola outra banda, sendo deixada na máis ABSOLUTA SOIDADE, agás uns curtos momentos de compaña, cada noite, cando recibe a visita –cada vez, máis positivamente agardada- de Besta.

Finalmente, tendo que SOPORTAR, noite tras noite, ser preguntada ao respecto dun posible casamento, coa conseguinte TENSIÓN que se desenvolve, tralas súas negativas: Besta acaba a noite enfadado, ou amosándose devastado. E Bela, culpable.




Soamente, cando Besta se volve AUTENTICAMENTE XENEROSO, e cambia de estratexia, deixándoa marchar, e non a indo buscar -pese ao que conleva, para el, o seu retraso-, é cando Bela troca nun ser realmente libre, que pode percibir até que punto necesita a Besta, na súa vida.
           
            
2.- O  CAMIÑO  DO  “COÑECEMENTO”.
                        
                  2.1.- SIMBOLISMO  DA  ROSA.
            


             A ROSA representa a VIDA:

* As ESPIÑAS representan os obstáculos, os momentos difíciles, o SUFRIMENTO.



* Os PÉTALOS representan a FIN DO CAMIÑO: o auténtico “COÑECEMENTO”, é dicir, a beleza, a bondade e a verdade acadadas.



                  2.2.- BELA  E  BESTA,  EN  RELACIÓN  Á  ROSA.

            Por que Bela desexa a rosa? Bela desexa a rosa, porque busca o auténtico “coñecemento”.

         Por que Besta custodia o xardín da rosa? Besta custodia o xardín da rosa, porque é o guardián do camiño do “coñecemento”. Só axudará a adquirir ese coñecemento á “persoa elixida”.


                   2.3.- OS  DOUS  OBXECTOS  MÁXICOS.

         No conto de A Bela e a Besta, aparecen dous obxectos máxicos: o espello e o anel. Cada un deles simboliza unha cousa, á vez que posibilita algo.

         O ESPELLO:


* SIMBOLIZA as ataduras ao mundano.
* POSIBILITA coñecerse a un mesmo.

         O ANEL:


* SIMBOLIZA compromiso, pero, en liberdade  (pódese poñer e quitar).
* POSIBILITA avanzar á nosa alma, se decidimos deixar atrás as nosas ataduras.


        
            2.4.- SIGNIFICADO  SIMBÓLICO DA  ESCENA  FINAL.



         Nun primeiro momento, partimos de:
                   * SUFRIMENTO de BESTA: síntese abandonado.
                   * SUFRIMENTO de BELA: remordimentos.

         Estas dúas intensas emocións levan á morte espiritual dos dous:
* MORTE ESPIRITUAL de BESTA: morre de pena, pero non culpa a Bela (sen rencor).
* MORTE ESPIRITUAL de BELA: síntese absolutamente desolada, ante a “morte” de Besta.

         A partir desta “morte”, Bela ALCANZA o “COÑECEMENTO”, e acepta casarse con Besta.

         Este paso dado por Bela supoñe a LIBERACIÓN e TRANSFORMACIÓN de besta en príncipe.



         Finalmente, ocorre a RESURRECCIÓN ESPIRITUAL dos dous, COMO UNIDADE.